Klaas Dijkhoff

Toen ik mijn vertrek uit Den Haag aankondigde, lagen mijn plannen voor een eigen bedrijf al klaar. In die zin had ik geen loopbaanvraagstuk: ik wist wat ik wilde. Tegelijkertijd kwam ik uit een wereld waar ik mijn plek veroverd had, een wereld met eigen patronen en omgangsvormen.

Ik kan mezelf niet resetten en in een nieuwe omgeving voorstellen alsof daar niet al een beeld van mij bestaat.

Bovendien had ik heel publieke functies bekleed. Dan kun je niet jezelf resetten en je in een nieuwe omgeving voorstellen alsof daar niet al een beeld van je bestaat. Dat beeld is er nou eenmaal. Het is prettig daarover te kunnen sparren en te spiegelen met iemand die daar meer afstand van heeft. Over hoe je wordt gezien, welke verwachtingen en vooroordelen er zijn, maar ook welke voor- en nadelen mijn bekendheid heeft en welke keuzes ik daar zelf in kan maken.

Het coachingtraject dat je als afzwaaiend politicus verplicht bent te volgen, zag ik dan ook als kans om een bredere blik te krijgen op een nieuwe fase in mijn leven. Ik ging er open in. Om tot een keuze voor een bureau te komen, heb ik rondgevraagd in mijn omgeving bij mensen die eerder een traject gevolgd hadden. Dat bracht mij bij Van Ede & Partners.

Daar is veel energie gestoken en aandacht gegeven om mij te matchen aan de juiste coach. In zo’n traject is dat het allerbelangrijkste, want je moet iemand dingen toevertrouwen die heel persoonlijk zijn. Als die band er is, hoef je het niet van processen te hebben. Dan voer je gewoon goede gesprekken en verloopt het traject natuurlijk en organisch. Met Kaveh had ik een hele goede klik.

Je kunt wel dingen willen en doelen stellen, maar het helpt als iemand van buiten je daaraan herinnert en je een spiegel voorhoudt.

Ik hou van stevige, eerlijke feedback. Daar is Kaveh niet te beroerd voor. De toegevoegde waarde zat vooral in de reflectie, het kritisch bevragen: wat wil je nou écht? Toen ik net uit de politiek stapte, ervoer ik een groot gevoel van vrijheid, maar dan nóg moet je kiezen wat je daarmee doet. En uitkijken dat je niet in je eigen valkuilen en oude patronen verzeild raakt. Ik kan bijvoorbeeld elke avond voor een zaal gaan staan, iets wat ik heel leuk vind, maar het heeft consequenties voor wat er van mijn plannen terechtkomt. Je kunt wel dingen willen en doelen stellen, maar het helpt als iemand van buiten je daaraan herinnert en je een spiegel voorhoudt.

Dit heeft bijvoorbeeld opgeleverd dat ik de drang heb laten varen om te bewijzen dat ik ook een onderneming kon runnen en opzetten zónder mijn achtergrond. Maar de wereld waarin niemand mij kent, bestaat niet. De nadelen daarvan heb ik niet voor het kiezen, maar waarom zou ik de voordelen niet gebruiken? Die voordelen zijn óók het product van 12 jaar hard werken en laten zien uit welk hout ik gesneden ben. En het mooie is dat ons product het zo goed doet dat ik en mijn compagnons steeds minder onszelf hoeven te verkopen. 

En de belangrijkste opbrengst is wel dat ik beter in balans ben. In de politiek sta je altijd aan, je moet steeds meteen reageren, voortdurend op je hoede zijn. Uit onderzoek blijkt dat onder die aanhoudende stress je hersenpatronen veranderen, soms zelfs blijvend. Dan is het fijn om te merken, en ook uit mijn omgeving te horen, dat dit bij mij weer bijtrekt.