Op welke manier heb je een nieuwe invulling gegeven aan je loopbaan?

“De eerste stap die ik daarin alweer tien jaar terug heb gezet, is een eigen praktijk opzetten voor relatietherapie. Dat deed ik naast het werk dat ik al deed – en nog steeds met veel plezier: ik vind het fantastisch om jonge talenten in hun ontwikkeling te helpen. Maar ik realiseerde me ook dat ik me bewoog in de meest bevoorrechte bubbel van Nederland, een land dat zelf al behoorlijk bevoorrecht is. Met relatietherapie kan ik bijdragen aan het psychosociale welzijn van een bredere groep mensen. Daarnaast ben ik tegenwoordig docent aan de huisartsenopleiding in Leiden. Sinds 2022 zet ik me ook in voor de Antares Foundation, een stichting die wereldwijd psychosociale ondersteuning biedt aan medewerkers van humanitaire organisaties die actief zijn in oorlogs- en rampgebieden. Zoals op dit moment in Oekraïne, waar mijn roots liggen. En nu heb ik me dus ook verbonden aan Van Ede & Partners.”

Waarom koos je voor Van Ede & Partners als werkomgeving?

“Dat ik mij meerdere terreinen naast elkaar actief ben, is een bewuste keuze. Ik vind het belangrijk om contact te houden met uiteenlopende velden, om verschillende perspectieven uit te wisselen en te kunnen integreren. Zeker nu er zo veel gebeurt in de wereld. Ik voel ook meer de verbinding met mensen die open minded zijn. Die werelds georiënteerd zijn en perspectieven open houden. Bij Van Ede & Partners vind ik daarin gelijkgestemden. Ik dacht al heel snel: die zijn mensen die anders naar de wereld durven kijken. Mensen met veel ervaring, die geleefd hebben en niet alleen praten maar ook dóén. Dat trok mij. Dit is een omgeving die aansluit bij wat ik te bieden heb én bij wat ik zelf nodig heb om gevoed te worden en mijn brede perspectief te blijven houden.”

Is dat brede perspectief ook kenmerkend voor de manier waarop je cliënten benadert?

“Elk traject ga ik in met open vizier. Maar mijn kracht zit er vooral in dat ik heel snel verbinding maak op menselijk niveau. Dat heeft mij al geholpen toen ik net in Nederland was. Ik ben geboren en opgegroeid in de Sovjet-Unie. Van mijn zesde tot mijn achttiende stond mijn leven in het teken van topsport; ik turnde 36 uur per week. Toen was ik fysiek, mentaal en emotioneel óp en ben ik geïmmigreerd. Nederland was het eerste land waar ik terechtkon. In het begin dacht ik: ga ik ooit in deze nieuwe taal, waarin ik totaal geen gevoel bij heb bij de woorden, echt kunnen weergeven wat mij beweegt? Ik kon technisch communiceren, maar voelde er nog niet zo veel bij. Tegelijkertijd had ik de taal nodig om aansluiting te vinden. De taal leren was dan ook een bewust proces om dat te bereiken. Dat is me heel snel gelukt. En nog steeds is het zo dat ik - ongeacht de taal of context, en welk vraagstuk er ook speelt - altijd snel in contact kom met het menselijke daaronder. Met wat ons universeel verbindt. Om vandaaruit een passend verhaal of passende vorm te vinden, en de stappen die daarvoor nodig zijn flexibel in te zetten.”

Wat valt je op aan de loopbaanvraagstukken die in deze tijd spelen?

“Ik vind het geweldig om te zien dat steeds meer mensen vanuit een breder perspectief naar werk kijken. Vooral de jonge generatie wil niet alleen iets doen wat voor zichzelf betekenisvol is, maar ook maatschappelijk bijdragen. De blik is breder dan de eigen tuin, het eigen land. Het besef groeit dat we het met elkaar moeten doen, er samen het beste van moeten maken. En dus ook dat tegenover anderen staan geen oplossing biedt. Dat die oplossing juist gelegen is in dialogen, in de gezamenlijke ontwikkeling. En dat je van elkaar kunt leren en elkaar nodig hebt om überhaupt verder te komen. Ik denk dat ik me daarom vaak sterk verbonden voel met jongeren. Zij staan voor dezelfde vraagstukken die mij bezighouden, en die ik met mijn geschiedenis misschien iets meer doorleefd heb dan mensen in Nederland van mijn eigen generatie. Hoewel ik ook bij hen zie dat de aandacht verschuift en dat degenen die nu op management- en directieposities zitten, meer eigenaarschap gaan nemen. En het mooie daarvan is dat juist zíj daarmee ook echt direct impact maken. Als je erin slaagt die generaties te verbinden, kunnen ontwikkelingen heel snel gaan.”

Wat zou jouw rol hierin kunnen zijn?

“Waar het gaat om duurzame oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken, zijn jongeren vaak al mijlen verder dan ik. Ik vind het fantastisch hoe ze gewoon niet accepteren wat voor ons twintig, dertig jaar geleden nog normaal was. Hoe makkelijk ze al die barrières omver gooien, en op een heel positieve, opbouwende manier gesprekken aangaan om doelen te realiseren. Daar heb ik grote bewondering voor. Ik heb weer andere kwaliteiten waarmee ik van dienst kan zijn en ze kan helpen die beweging te maken. Om daadwerkelijk vanuit hun talent en kracht bij te dragen.”

Waar haal je zelf voldoening uit?

“Als ik mijn talent kan benutten voor ontwikkeling en maatschappelijke projecten waar ik het verschil kan maken. Dat doe ik nu op verschillende manieren en daar word ik heel blij van. En tegelijkertijd leer ik zo veel van alle cliënten! Van al die jonge talenten, hoe ze hun weg weten te vinden in deze wereld. Van stellen in liefdesrelaties, waar ik getuige mag zijn van vele bijzondere momenten en de effecten daarvan op een heel wezenlijk niveau. Ik leer van het coachen van professionals die in crisisgebieden werken, van hoe ze dat doen en wat ze daar meemaken. Van hun ongelofelijke veerkracht. Ik leer van professionals die op een kruispunt staan in hun loopbaan, hoe ze hun blokkades overwinnen, vertrouwen krijgen en zelf de regie pakken. Allemaal processen waarin ik ondersteuning bied, maar die mij zelf ook veel brengen. Daar hoop ik nog lang van te kunnen genieten.”