De Tweede Kamerverkiezingen zijn achter de rug. Voor u als politicus en voor ons als burgers was het een zeer belangrijke en ook spannende tijd. Lees hier meer over onze APPA brochure.
Het hele idee van regie op je loopbaan heeft voor mij iets tegenstrijdigs. Als ik er op de zen-manier naar kijk, zeg ik: ‘Regie is een illusie. Laat vooral los.’
Al vroeg in ons leven hebben we als mens een intens verlangen naar een zinvol leven. We ontwikkelen ideeën over wat goed is en vertalen deze naar keuzes en plannen die we maken en de manier waarop we ze uitvoeren. Dit vraagt om afstand nemen en reflecteren op je eigen gevoel, je keuzes en je drijfveren.
Het gaat eigenlijk altijd om werkelijke aandacht.
In een traject bij Van Ede & Partners vraagt het van mij als psycholoog en consulent dat ik de ander, in dit geval de cliënt, werkelijk zie zoals hij/zij is. En wat hem/haar ten diepste beweegt.
Op die momenten in het leven dat we het even niet meer weten, voelen we vaak een grote urgentie om acuut een oplossing te vinden. We zijn in de war en oude zekerheden werken niet meer. We worden dan overspoeld door vragen zoals waarheen, hoe en wanneer en…
In mijn werk als consulent bij Van Ede & Partners merk ik elke keer weer dat het niet om werk alleen gaat maar om bestemming en om waarde toevoegen en om een antwoord bieden op wat de wereld nodig heeft.
Het woord liminaliteit komt van het woord liminaal, wat letterlijk overgangsfase betekent. Liminaliteit gaat over de status waarin je bent als je tussen twee rollen of situaties in zit. Het gaat over de fase waarin je het een niet meer bent en ook nog niet helemaal het andere.
In deze drukke en turbulente tijden waar we altijd bereikbaar moeten zijn, al dan niet digitaal en door een veelheid van protocollen en procedures lijken te worden aangestuurd kan het gebeuren dat je ineens op je werk denkt: wat doe ik hier?
Een nieuwe verkiezingsronde met andere stemverhoudingen, een college dat valt, een conflict met de fractie. Elke wethouder komt vroeg of laat voor de vraag te staan: wat nu?
Een poosje geleden was ik in gesprek met mijn cliënte, ik noem haar José. Zij was haar baan kwijtgeraakt doordat ze in conflict kwam met haar nieuwe leidinggevende vertelde ze. Enerzijds wilde ze graag ontdekken wat haar eigenlijke bestemming is, anderzijds wilde ze ook graag onderzoeken wat nu maakte dat ze met deze leidinggevende in conflict kwam.
Toen we de relatie met deze leidinggevende onder de loep namen, kwam naar voren dat de afwijzing die ze ervaarde de oorzaak van het gevoel van onbehagen was en de basis was van het conflict. José kreeg als huiswerk mee om te reflecteren op het thema ‘afwijzing’.
Als je onverwachts je baan kwijtraakt, is dat vaak een hele schok, je wereld staat te trillen op zijn grondvesten, er is verdriet, boosheid, ontkenning, rouw, verongelijktheid en identiteitsverlies. Een scala aan emoties kunnen je overspoelen. En tegelijkertijd wil je graag zo snel mogelijk weer aan de slag, zekerheid, vaste grond onder je voeten, weten waar je aan toe bent, weer ‘iemand’ zijn.
In de praktijk blijkt dat vaak even te duren, die nieuwe baan of nieuwe bestemming is er niet een, twee drie. Je bevind je in het gebied van pijn en moeite.
Een oud-collega vertelde eens dat hij een groot deel van zijn leven geworsteld heeft met het gevecht tussen ratio en gevoel. Hij heeft hierop een (mini) onderzoek uitgevoerd en kwam tot de ontdekking dat ongeveer 80% van de cliënten meestal beslist met de ratio, het gevoel is ondergeschikt. Ongeveer 15% beslist altijd op basis van het gevoel, daar is de ratio ondergeschikt en ruwweg 5% experimenteert en laat de ene keer de ratio beslissen en de andere keer het gevoel.
